Van Zwolle naar de zon: op workation in Portugal

We keken er al weken naar uit. Wat zeg ik? Maanden! En vandaag was het dan ein-de-lijk zover: onze derde workation.

Hoe dichterbij het kwam, hoe spannender het werd. Kan deze workation de vorige twee nog overtreffen? En in Eelko’s geval: werkt de Starlink nog? Na een allerlaatste test op kantoor stapten we in de bus. Onze partners zwaaiden ons uit, de huilende kinderen stonden ernaast. Wat een goed begin van de workation. 😉

Na een paar uurtjes opgevouwen te hebben gezeten in het vliegtuig, hadden we in Faro weer vaste grond onder onze voeten. We haalden de huurauto’s op en reden naar ons hotel. Dat eerste ging overigens niet zonder slag of stoot. We kregen een aantal héle handige verzekeringen aangesmeerd, moesten nog borg betalen (waarvoor geen idee) en onze creditcards waren nét niet de juiste.

Bij aankomst in het hotel – daar sliepen we één nacht voor we ons andere optrekje in konden – wilden we meteen gaan slapen om uitgerust aan de workation te beginnen. Toch stonden we niet veel later op de dansvloer van een kroeg om de hoek. Als je als bedrijf zegt dat je wendbaar bent, moet je dat ook laten zien. 

Met een kleine kater schoven we aan voor een heerlijk hotelontbijt. En als je het nog niet wist: ook flamingo’s kunnen honger hebben als een paard. Met een goed gevulde buik vertrokken we vervolgens naar onze eerste activiteit van deze workation: lunchen bij een beachclub. Maar goed dat we net een stevig ontbijt achter de kiezen hadden.

Ook de tweede activiteit vergde heel wat inspanning. We mochten de hele middag doorbrengen op bedjes bij het strand. Door het hete zand moesten we flink doorlopen naar de zee om onze voetjes niet te verbranden. Ik zei toch dat het een intensieve activiteit was?

De rest van de dag slaan we even over: boodschappen doen, stukje rijden, koffers uitpakken; niets om over naar huis te schrijven. Het diner in Albufeira én het uitgaan laten we ook achterwege. Niet omdat het niet boeiend is, maar omdat dat beter is voor ons imago. What happens in Albufeira, stays in Albufeira.

Wat we niet kunnen vergeten, is de verjaardag van Jordy. Hij kreeg dan ook een heus vuurwerkje bij het dessert. Michaël zag de bui al hangen, maar het bleef hem bespaard. Dit keer dan.

Na een heerlijk (voor sommigen kort) nachtje, was het dan dit keer écht tijd voor een intensieve activiteit. De sportoutfitjes werden uit de kast gehaald (of uit de koffer, voor wie nog te lui was om deze uit te pakken) en de yogamatjes lagen klaar. Dat klinkt misschien als een relaxte activiteit, maar met 33 graden in de volle zon duurde het niet lang voor de eerste zweetdruppels zichtbaar waren. Niet bij Ruud, Eelko, Michaël en Yosh trouwens, want die lagen nog in hun bed.
 

En waar water en alcohol normaal geen slechte combinatie zijn, bleek een kajaktocht na een avond stappen toch een minder goed idee. Na twee uurtjes peddelen door een aantal grotten, hielden we het voor gezien en keerden we huiswaarts. Daar stonden de pizza’s klaar, voor de meesten welverdiend na zo’n sportieve dag. Ik zeg niet voor niets 'voor de meesten'. Want voor sommigen gold: ‘s avonds een vent, ‘s middags nog steeds absent. 

Geen rinkelende wekkers, want dankzij Tweede Pinksterdag hadden we een extra dagje vrij. Ruud en Eelko zouden gaan paragliden (ons cadeau voor het 5-jarig jubileum), maar een klein briesje gooide roet in het eten. Voor Eelko niet erg, want hij vond het stiekem best spannend. En nu had hij alle tijd om een bezoekje te brengen aan de kapper. Wij zagen geen verschil toen hij terugkwam, maar dat terzijde.

Verder deden we niet veel vandaag. Zwemmen, zonnen, zwemmen, zonnen, zwemmen, zonnen. We moeten het thuisfront toch jaloers maken met onze tan. 

“Wordt er op zo’n workation wel gewerkt?” Deze vraag vliegt ons om de oren als we vol enthousiasme vertellen over ons tripje naar het buitenland. Nip it in the bud. Want het antwoord is: ja, ja en nog eens ja. Om 07.00 uur zitten we allemaal achter onze laptops. Vroeg beginnen, vroeg vrij. Het motto van onze workations tijdens werkdagen.

En terwijl wij daar zitten te ploeteren, halen Ruud en Eelko de boodschappen. Je hebt werkpaarden en sierpaarden. (Zie je het paardenthema?)

Na werktijd doen we precies hetzelfde als andere jaren. Mensen zijn toch gewoontedieren. Zwemmen, zonnen, koken: we raden het iedereen aan. Na het eten maken we een kampvuurtje en pakken we de marshmallows erbij. Het wordt nog idyllisch, zo’n workation. 

Werken, zwemmen, zonnen, koken: we besparen jullie het hele riedeltje. Want het hoogtepunt van deze dag was de pubquiz die Anne en Pauline organiseerden. In teams gingen we de strijd met elkaar aan. We kregen 4 jokers:

• een teamlid wisselen
• een vraag overslaan
• een verdubbelaar
• een ander team elimineren, zodat ze de vraag niet mochten beantwoorden.

En dus werd niet veel later Eelko weggebonjourd, offerde Mirjam zichzelf op en werd Lars R. zonder pardon uit z’n team gezet. Tja, wat heb je aan een nieuwkomer als de vragen over Blue Flamingos gaan? Niet aardig, wel slim.

Het was een nek-aan-nekrace, maar uiteindelijk gingen Michaël, Esther en Jelmer V. er met de winst vandoor.

Hoog bezoek! Malissa (van Pricewise) komt twee dagen bij ons werken. Ze werd tijdens ons jubileumfeest zo enthousiast van ons werktripje, dat de plannen om langs te komen al snel waren gesmeden. En voor wie nog steeds niet gelooft dat er tijdens een workation echt wordt gewerkt; vraag het haar.

Al wilden we natuurlijk ook laten zien waar we nog meer goed in zijn, dus een (klein) feestje kon op donderdagavond niet ontbreken. 

We haalden nog één keer onze laptops uit de rugtas voor onze laatste werkdag in Portugal. Daarna nog even zwemmen, optutten (de meiden althans) en op naar Albufeira voor een etentje in de stad. Verder schrijven we hier niets over, want jullie weten het inmiddels: What happens in Albufeira, stays in Albufeira. 

Na een kort nachtje was het tijd om in te pakken en terug te keren naar Nederland. De bus stond in Eindhoven klaar en net voor we rond middernacht in Zwolle arriveerden, besloot Eelko dat dit het perfecte moment was voor een speech. En wonder boven wonder hield hij het voor de verandering kort. Aldoende leert men. Of zou z’n zere keel er iets mee te maken hebben? Want als we hem moeten geloven heeft hij 4 dagen niet kunnen praten. Wij hebben daar jammer genoeg niets van gemerkt.

Net voor we in Zwolle aankwamen, kon het aftellen beginnen. Anne was jarig! We zongen luidkeels Happy Birthday to you en het voelde alsof we nog in de karaokebar stonden. Zo klonk het trouwens ook.

Op kantoor stond het ontvangstcomité klaar en namen we afscheid van elkaar. Niet voor lang hoor, want op maandag waren we weer fris en fruitig op kantoor!